«آبی دور» ، آلبوم الکترو آکوستیکی که ماحصل فعالیت مشترک یک هنرمند تازه به میدان آمده (فریدون بهرامی) و یک سولیست جوان ولی متبحر (آتنا اشتیاقی) تجربه‌ای خارج از بستر (کانتکست) موسیقی الکترونیک ایران محسوب می‌شود. نه هنرمندانش در دل این جریان حضور داشته‌اند و نه آن زیبایی‌شناسی مدنظرشان دخلی به رخدادهای قالب این ژانر در ایران دارد و شاید گیرایی و تاثیرگذاری «آبی دور» به همین خاطر باشد. 

«آبی دور» نه مجذوب موسیقی امبینت و مقهور نام‌دارانی چون «برایان انو»ست و نه در فضاها(استایل‌ها)ی «نویز» و «دُرون» قرار می‌گیرد که شاید به دلیل سهل و ممتنع‌ بودن عناصر سبکی‌شان، ساب‌ژانرهای(زیرشاخه‌های سبکی) محبوب هنرمندان فعال ایرانی هستند. این آلبوم بیش از هر چیزی وام دار فرم و ساختار در مفهوم کلاسیک موسیقی الکترونیک است اما به دلیل نگاهی امروزین به فرم و استفاده هوشمندانه از آنچه ابزار و ادوات این موسیقی در اختیار اهلش می‌گذارد، بدل به یک استثنای شنیدنی در موسیقی ایران شده است.

شخصیت نوازندگی آتنا اشتیاقی که تجربه‌ی اجرای طیف گسترده‌ای از آثار کلاسیک تا معاصر را دارد ، در این آلبوم متفاوت است. اشتیاقی از ارائه‌ی نغمه  یا موسیقی در مفهوم کلاسیکش با ویولنسل عبور کرده و احتمالا با همراهی فریدون بهرامی تلاش کرده است تا با ویولنسل به مثابه‌ی ابزاری برای تولید «صدا»ی مناسب در دل این فرم برخورد کند. و در این گذار، ویولنسل صدای کهن و اساطیری‌اش را در فضایی آخرالزمانی به نحوی دیگر باز تولید کرده است.

فریدون بهرامی آهنگساز و صداپرداز این آلبوم با دقت از آنچه امکانات موسیقی الکترونیک در اختیارش می‌گذارد بهره برده و با هوشمندی فضایی مغموم ، بیمار و سیاه را توصیف کرده است (که بی ربط به روزگار ما نیست) تا فحوای مغفول دنیای وصف شده را روایت کند، پیامی که  ویولنسل قرائت می‌کند؛ آزادی، عشق، عاطفه یا هر چه که از مشتقات این مفاهیم است.

ناگفته نماند که دقت در پردازش این آلبوم تنه به محافظه‌کاری هم می‌زند. وقتی آلبوم به پایان می‌رسد حسرت یک قطعه جسورانه‌تر که در پتانیسل این دوئت هست، حس می‌شود. البته این بحثی دو جانبه است شاید همین دقتِ محافظه‌کارانه منجر به تولید محصولی قابل دفاع در موسیقی ایران شده است.